999

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของเพื่อนผมเองครับ เพิ่งเกิดขึ้นมาประมาณอาทิตย์กว่า ๆ นี้เอง ฟังดูอาจเหมือนเรื่องที่ปรุงแต่งขึ้นมาและไม่น่าจะเกิดขึ้น แต่มันเกิดขึ้นจริง ๆ ครับ ขอบคุณเจ้าของเรื่อง(เพื่อนผม) ที่ยอมให้เอาเรื่องนี้มาเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง กุศลใด ๆ ที่ได้รับขออุทิศให้กับป้ากลอย ผู้ที่เพื่อนผมเรียกว่า "แม่"

.......ยายกลอย หญิงชราวัย 74 มีภูมิลำเนาอยู่ทางจังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งแกเป็นม่ายผัวตาย มีลูกทั้งหมด 3 คน ซึ่งต่างคนต่างมีครอบครัวและย้ายเข้ากรุงเทพกันทั้งหมด โดยยายกลอยต้องอาศัยอยู่ที่บ้านหลังโทรม ๆ คนเดียว ได้รับเงินลูก ๆ ส่งมาให้ทางเพื่อนบ้านที่ได้กลับมาที่อุบลเดือนละ ไม่เกิน 1000 บาท ซึ่งบางเดือนก็ไม่ได้ ยายกลอยอยู่บ้านท่ามกลางทุ่งนาที่ไม่มีบ้านหรือเพื่อนบ้านอยู่ใกล้เคียงบ้านแกเลย...ซึ่งแกมักจะถามถึงลูกชายและลูกสาวอยู่เสมอ ๆ กับเพื่อนบ้านที่ไปอยู่กรุงเทพแล้วกลับมาเยี่ยมบ้าน ว่าเมื่อไหร่ลูกของตนจะกลับมาสักที ในขณะที่ลูก ๆ ของยายกลอยนั้นไปกรุงเทพจนร่วม 3 ปีแล้วก็ไม่เคยกลับบ้านมาเยี่ยมแม่อีกเลย ได้แต่โทรศัพท์ไปหาญาติ ๆ เพื่อให้เอาโทรศัพท์ไปให้กับแม่เพื่อคุยกันนาน ๆ ครั้ง เพื่อนบ้านในหมู่บ้านเดียวกันกับยายกลอย เล่าให้ฟังว่า ยายกลอยอยู่อย่างอดมื้อกินมื้อ ที่นาผืนไม่ถึงไร่ ที่เคยปลูกข้าวได้ ก็ไม่มีปัญญาทำเพราะสังขารและเรี่ยวแรงที่หมดไปตามอายุขัย ได้แต่เก็บผักเก็บหญ้าและยืมข้าวสารเพื่อนบ้านกินตามประสาของแก เพื่อนบ้านที่อยู่ห่างจากแกนาน ๆ ครั้งจะเข้ามาเยี่ยมเยียน

3 พฤษภาคม 2553 เรื่องที่ต้องจารึกให้ห้วงสามัญสำนึกของลูกทรยศทั้ง 3 คน ("ลูกทรยศ" คำนี้เจ้าของเรื่องเขาให้เขียน) เพื่อนผมได้รับโทรศัพท์จากคนในหมู่บ้านว่า "ยายกลอยตายแล้ว เมื่อวานนี้" สิ่งที่ลูกของยายกลอยทำได้ในขณะนั้น คือ การร้องไห้ซึ่งเมื่อเทียบกับคำว่า "แม่" นั้น น้ำตาของลูกยายกลอยไม่มีค่าอะไรเลย

ลูก ๆ ของยายกลอยกลับมางานศพของแม่ พร้อมกับฟังเรื่องที่เพื่อนบ้านที่ไปพบศพยายกลอยว่า ยายกลอยนอนตายอยู่บนเสื่อให้ห้องของบ้านเก่า ๆ ของแก โดยที่ศพนอนกอดเสื้อเก่าของลูก ๆ ที่เคยใส่ก่อนไปกรุงเทพไว้อย่างแน่น.....

ผมไม่สามารถพิมพ์อะไรต่อไปได้อีกแล้ว .... ขณะที่พิมพ์น้ำตาก็ยังไหลเลย.... ผมไม่ต้องบอกนะครับว่า ทุกคนที่ได้อ่านควรคิดและทำยังไงกับพ่อและแม่

................ขอให้สู่สุขคตินะครับ ยายกลอย..............

กระทู้ฮอตในรอบ 7 วัน