แต่ที่บางครั้งออกมาเพ้อเป็นตัวหนังสือ
มันคงเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาบ้าง เลยระบายๆ บ้าง
ตั้งแต่โตเป็นผู้ใหญ่ ผมร้องไห้ครั้งเดียวตอนพ่อจากไป
ความเหนื่อยท้อแท้กับชีวิต บางครั้งอยากร้องไห้
ให้น้ำตาที่อัดไว้นานมันเทมาให้หมดไส้หมดพุง เผื่อจะโล่งๆ
แต่บิ๊วยังไง มันก็ไม่ไหลไม่ร้องไม่สะอื้น เพราะมือมันกำหมัดอยู่ไง
จนธรรมชาติมันผลักดันให้ไปร้องไห้ในความฝันหล่ะมั้ง ควบคุมไม่ได้
ยังไงเวลาผมหมิงดราม่า พี่ก็ทนๆ ละกันนะ หลวมตัวแล้วนี่ อิอิ 
